Na 2 jaar Amerika, 1 maand Canada en 1 dag IJsland, zijn we vrijdag 4 September weer op Schiphol aangekomen. Frans kwam ons ophalen en het regende pijpenstelen. We zijn weer bereikbaar op onze Nederlandse telefoonnummers. Ik ga als ZZPer op afstand voor de startup in Californie werken en Marlieke gaat binnenkort in Amsterdam beginnen. Momenteel wonen we in het huis van Frans in Zwartsluis, maar op termijn willen we in Utrecht wonen.
Nu we terug in NL zijn moet ik wel weer even wennen:
– boodschappen doen met jas aan
– bediening in restaurants is echt langzaam
– het is in NL vaak grijs weer
– per ongeluk engels praten tegen mensen in de supermarkt
– per ongeluk een volledige stop maken bij haaientanden terwijl er geen verkeer is (ik ben gewend dat om overal voor stopborden te stoppen)
– wat is het eigenlijk fijn dat Nederland niet zo veel stopborden heeft
– rotondes zijn echt heel fijn voor de doorstroming
– de prijzen per ongeluk in dollars benoemen
– proberen een dozijn eieren te kopen (die heb je niet in NL)
– benzine tanken is 2x zo duur (EUR50 vs USD30)
– ik kan niet meer ongegeneerd Nederlands praten zonder dat mensen mij verstaan
– een frikandel met echt heel erg lekker
– de wegen zijn echt veel smaller
– veel Nederlanders rijden langzamer dan de maximale snelheid
– het is fijn dat er langs de snelweg elke 25km tankstations staan (In Amerika moest ik altijd de snelweg af en dan zoeken)
– kip-kerrie salade is echt heel lekker
– na 2 jaar heb ik enorm genoten van een Nederlands broodje shoarma (vette varkensvleesreepjes, shoarmakruiden, sla en knoflook in een pita broodje)
– er zijn in NL echt veel fietsers en die rakelings langs auto’s gaan
– veel meisjes hebben een kratje aan het stuur van de fiets
– ineens heeft 50% van de ouderen een E-bike
