Deze keer weer een blog over Amerikaanse dingen die mij opvallen
Amerikaanse oud-militairen komen niet in een gewoon ziekenhuis, maar in speciale ziekenhuizen voor veteranen. 
Vorige week was in het nieuws dat een moeder een kindje op school heeft gegrepen en geschud omdat dat kindje haar zoon pestte. Zij is opgepakt. Het kwam in het nieuws als kindermishandeling. Ouders deelden op de school flyers uit om andere ouders te informeren wat er gebeurd was. Een cameraploeg deed live verslag vanaf de school in het nieuws. Ik werd vroeger geregeld door andere moeders gestraft.
Op een borrel in een parkje vlakbij het huis van de professor van Marlieke wilde een van de borrelaars plassen. Hij vroeg de huissleutel aan de professor. Hij liep echter naar het verkeerde huis, kreeg de voordeur niet open, en probeerde nog een zijdeur. Na 10 minuten kwam hij terug om te vragen waarom de deur niet open wilde en kwam er gauw achter dat hij naar het verkeerde huis was gelopen. Na zijn plas, in het juiste huis, vroeg hij zich af waarom er toch zoveel politieauto’s waren. Meerdere kruispunten rond het huis waren afgesloten. En ineens begrepen hij en de professor het. De laatste weken waren er veel inbraken in de omgeving. De oppas in het eerste huis was zo bang geworden dat ze de politie had gebeld. Daarna is hij maar even met de politie gaan praten. Na het incident was de oppas nog lang overstuur en in tranen. Ik had erg met haar te doen.
Afgelopen weekend zijn we naar de wasstraat geweest. Voor 18 dollar krijg je een full service. Je laat je auto achter met de sleutel in het slot en de deuren en achterklep laat je open. Je auto wordt door een team Mexicanen in no time van binnen gestofzuigd en schoongemaakt. Daarna gaat ie door de wasstraat en wordt ie met hand nagedroogd. Ondertussen kan je gratis koffie of limonade drinken en popcorn eten. Je kan er zelfs hot barbequeribs eten. Maar dan moet je wel eerst de verkoper wakker maken.
Veel jonge dames lopen hier rond in hun sportpakje. Niet alleen bij sport, maar ook bij andere activiteiten en overal, in de supermarkt, in het park, overal. Ik vind het niet gepast, maar ook niet erg om te zien. 
Wat je hier ook erg vaak ziet zijn witte sportsokken en hardloopschoenen onder een spijkerbroek. Geen gezicht!
Veel Californiërs zijn bang voor bacteriën en virussen. Meerdere mensen geven mij geen hand omdat ze niet ziek willen worden. Veel mensen hebben ontsmettingsgel in hun tas. Ik merk vaak in het toilet dat mensen eerst een minuut de tijd nemen om papier op de wc-bril te leggen. Daarnaast openen velen de wc-deur met een papiertje, ook als ze daarna nog hun handen gaan wassen. Ik heb zelfs gehoord van ouders die regelmatig een hotelkamer boeken als één van hun kinderen ziek is, om te voorkomen dat ze zelf ook ziek worden.
In Amerika leven veel bange mensen. Ze zetten overal waarschuwingsbordjes neer, ze bedenken allemaal veiligheidsregeltjes, ze zijn extreem voorzichtig in het verkeer en kinderen zie je hier nauwelijks zonder ouders op straat. Ze zijn bang om twee redenen. Punt één om aangeklaagd te worden, punt twee voor ziektekostenrekeningen, beide zijn hier verschrikkelijk duur. 
Amerikanen zijn ook erg trots op zichzelf. Als ze het goed doen vinden ze dat ze het vooral aan zichzelf te danken hebben. Dan kunnen ze lekker “thriven”. Kortom, het is hier heel fijn… zolang je een baan hebt en en niet ziek bent.
Ik denk dat ik de volgende keer over het Amerikaanse eten ga bloggen. In de winkels zie je allemaal dure producten die zogenaamd gezond moeten zijn.
